MEΘOΔOΣ MCKENZIE

ΑΞΙΟΛOΓΗΣΗ

Η ΜΔΘ  χρησιμοποιεί μία έγκυρη διαδικασία αξιολόγησης,  η οποία επιτρέπει  στον κλινικό να κατατάξει  τον ασθενή σε διακριτές υπο-ομάδες μηχανικού πόνου.   Στο σύστημα ΜΔΘ, υπάρχουν 3 υπο-ομάδες ή σύνδρομα. Η αξιολόγηση επιτρέπει στον κλινικό  να κατατάξει τους ασθενείς με παρόμοια μηχανικά προβλήματα σε αυτές τις σαφώς καθορισμένες υπο-ομάδες, οι οποίες προσδιορίζουν  την κατάλληλη αντιμετώπιση ή στρατηγική θεραπείας.

Εν συντομία, το Σύνδρομο Διαταραχής συνεπάγεται μηχανική παρακώλυση εντός της άρθρωσης. Το Σύνδρομο Δυσλειτουργίας συνεπάγεται  πόνο που προκαλείται από μηχανική φόρτιση δομικά εξασθενισμένων μαλακών ιστών και το Σύνδρομο Στάσεως συνεπάγεται πόνο  που αναπτύσσεται από παρατεταμένη υπερφόρτιση του ιστού.

Μετά από προσεκτική εξέταση ως προς το  πώς κίνησεις και θέσεις επηρεάζουν τα συμπτώματα, ο ασθενής καλείται να κινηθεί προς διάφορες κατευθύνσεις και αναφέρει  στον κλινικό την επίδραση των διαφόρων αυτών κινήσεων. Για ασθενείς με πρόβλημα σπονδυλικής στήλης, συμβαίνουν ταχείες αλλαγές στο 50-70% των περιπτώσεων (ανάλογα με τη διάρκεια που είχαν τα συμπτώματά τους). Ο πόνος μετακινείται από μία απόμακρη  σε μία  εγγύτερη  θέση,  ως ανταπόκριση σε  κινήσεις συγκεκριμένης κατεύθυνσης. Αν η κατάλληλη κίνηση συνεχιστεί, ο πόνος υποχωρεί προς τη μέση γραμμή της σπονδυλικής στήλης. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται Επικέντρωση  και πολλές αναθεωρητικές μελέτες έχουν δείξει ότι οι ασθενείς των οποίων τα συμπτώματα επικεντρώνονται έχουν καλύτερα αποτελέσματα από  αυτούς των οποίων τα συμπτώματα δεν επικεντρώνονται^{1, 2}

Η επικέντρωση συνοδεύεται από μία σταδιακή αύξηση του εύρους της κίνησης. Το φαινόμενο αυτό συμβαίνει στο Σύνδρομο Διαταραχής,  το οποίο είναι το πλέον συχνό σύνδρομο στη ΜΔΘ,  σε ασθενείς με σπονδυλικά προβλήματα.

Ένα σημαντικό στοιχείο της αξιολόγησης είναι ότι οι καλά εκπαιδευμένοι στη ΜΔΘ κλινικοί,  είναι σε θέση να αναγνωρίσουν τους ασθενείς με παθολογίες που είναι ακατάλληλες  για μηχανική θεραπεία. Αυτοί οι ασθενείς παραπέμπονται αμέσως για περαιτέρω ιατρική αξιολόγηση στον κατάλληλο ειδικό.

Αναφορές:

1. Werneke et al, 1999, 2005, 2008
2. May and Aina 2012

ΚΑΤAΤΑΞΗ

Οι ασθενείς κατατάσσονται στο:

• Σύνδρομο Διαταραχής
• Σύνδρομο Δυσλειτουργίας
• Σύνδρομο Στάσεως
• Άλλο
  • Σε αυτή την ομάδα εντάσσονται συγκεκριμένες  υπο-ομάδες

Όλες οι κατατάξεις  σε σύνδρομα ή στις υπο-ομάδες της κατηγορίας Άλλο, έχουν σαφείς κλινικούς λειτουργικούς  ορισμούς, ώστε να επιτρέπουν την εύκολη αναγνώριση.

Κάθε σύνδρομο αντιμετωπίζεται , σύμφωνα με τη μοναδική φύση του, με ειδικές μηχανικές διαδικασίες, συμπεριλαμβανομένων των επαναλαμβανόμενων κινήσεων και παρατεταμένων θέσεων. Η ΜΔΘ είναι ένα περιεκτικό σύστημα κατάταξης  και περιλαμβάνει και μία μικρότερη ομάδα ασθενών οι οποίοι δεν μπορούν να ταξινομηθούν σε ένα από τα τρία σύνδρομα  αλλά μπαίνουν στην κατηγορία  «Άλλο» , μία υπο-ομάδα που περιλαμβάνει σοβαρές παθήσεις, μη μηχανικά προβλήματα, πραγματικό  χρόνιο πόνο, κλπ

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Όταν ο ασθενής καταταχθεί  σε ένα από τα 3 σύνδρομα, εφαρμόζεται και  η κατάλληλη θεραπεία.  Στο Σύνδρομο Διαταραχής, ο ασθενής κινείται προς την κατεύθυνση που επικεντρώνει τα συμπτώματα ή προκαλεί σταθερή  μείωση της έντασής  τους. Στο Σύνδρομο Δυσλειτουργίας, δίδονται  ασκήσεις εντός του επώδυνου τόξου, οι οποίες όταν εκτελεστούν  για  κάποιο χρονικό διάστημα αναμορφώνουν τους μαλακούς ιστούς. Στο Σύνδρομο Στάσεως, ο ασθενής υιοθετεί στάσεις που διατηρούν την άρθρωση σε ουδέτερη θέση, αποφεύγοντας, έτσι, την παρατεταμένη  τελικού εύρους φόρτιση των ιστών.

Η προσέγγιση McKenzie δίνει έμφαση στην εκπαίδευση και την ενεργό συμμετοχή του ασθενούς.  Οι ασθενείς ενθαρρύνονται στην αυτο-θεραπεία  και στο να αναλάβουν την ευθύνη της θεραπείας τους. Για το λόγο αυτό οι δυνάμεις του ασθενούς χρησιμοποιούνται ως πρώτη επιλογή.  Σε περίπτωση που αυτές οι δυνάμεις δεν επαρκούν, συμπληρώνονται από τις δυνάμεις του θεραπευτή, όπως είναι η κινητοποίηση.

ΠΡOΛΗΨΗ

Όταν ο ασθενής μάθει να αντιμετωπίζει ο ίδιος το πρόβλημά του, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένες κινήσεις και στάσεις, που διδάσκεται από τον θεραπευτή, τις ίδιες διαδικασίες μπορεί να χρησιμοποιεί  για να προλάβει την υποτροπή.  Αυτό είναι σημαντικό, επειδή έρευνες έχουν δείξει ότι ειδικά ο σπονδυλικός πόνος , έχει μία τάση να υποτροπιάζει και τις περισσότερες φορές  με προοδευτικά αυξανόμενη σοβαρότητα. Ως εκ τούτου, η πρόληψη της υποτροπής είναι πιο σημαντική από την  βραχυπρόθεσμη βοήθεια, μέσω παθητικής θεραπείας.